Author: iceman

Το “THEY LIVE” (1988) είναι μια old school ταινία που αξίζει να την δεις. Ναι, εσύ φίλε ή φίλη που θέλεις να ενημερωθείς. Στο λέω γιατί η ταινία ψιλογαμάει. Βέβαια αν είσαι άσχετος, τότε δεν θα σου αρέσει.

To ξεσκέπασμα της μουσικής βιομηχανίας. Μασονία και υποσυνείδητα μηνύματα μέσω της μουσικής και των κλιπ.

Ένα πολύ καλό βιντεάκι που είναι καταλυτικής σημασίας. Παρακάτω η παρουσίαση του από τον/τους ΟΤΤΟNUS:

“Ένα καταπληκτικό τριαντάλεπτο καρτούν που μας δείχνει με αρκετά διασκεδαστικό τρόπο την απάτη πίσω από το τραπεζικό σύστημα.
Δείτε οπωσδήποτε το τέλος της ταινίας (στο δεύτερο μέρος), όπου τίμησαν δεόντως εμάς τους Έλληνες, αν και με έναν αρκετά αμερικάνικο τρόπο.
Απολαύστε και… μορφωθείτε!”

I don’t know how many of you are familiar with the name David Icke, but I think that if you are not, you should – especially at this point. He talks of course, about humans as conscious. Thus, depicting endless possibilities laying all around us. He paralilies our brain with a cdrom laser: “It’s like the world is a cd that has information all over, yet we only read specific areas of that knowledge”. What an incisive comparison! Anyway, I feel as if it’s more important for you to watch the real thing, rather than having to read my thoughts over it.

One can download the 4 part speech by clicking here (This is a torrent link – you will need a program like uTorrent to download it).

I know that in the days of economical crisis and such, people could easily say this has no reason of being some kind of a worthwhile material, but it’s the personality crisis that one must resolve before even thinking about focusing an external matters.

Finally, for all of you who haven’t watched The Secret, or wish to remember what it is about, click here. To download the Greek subtitles click here. Bear in mind that this documentary, is of utmost importance.

Thank you for your time.
(:

Imagine yourself in a time machine.

Perhaps in a DeLorean. You know, that car from the movie “Back to the Future“. Go back to the 90’s if you will.

Specifically go to the year where Meja’s song “It’s all about the money” was somewhere up in the charts (it’s not the best song ever, but it was a catchy tune).

Back then, I think was one of the top periods of money worshiping, or simply put: greediness’s high season.

Everybody wanted it. Most of the people (in Greece) had it, but still, wanted more.

It was a time when people thought they could all be richer than a nutritious meal. But why was that?

Surely everybody had their own reason, but in the end, was it something more than that? Could it have been something more than just the desire to be filthy rich?

Do you notice how rich people usually are college graduates, world travelers and history makers? At least on a larger scale than regular average people.

Do you know why that is? Its because they’re smart! Plus, they’ve got whatever “tools” necessary to channel their intelligence into whichever direction. Necessary being acquaintances and money.

In the meantime there are loads of people who are smart but poor.

By being poor, subsequently they usually interact with more poor people who are not necessarily equally smart.

Whether I like it or not, most of the poor people, ever so typically, are miseducated. Thus, less “classically” intelligent. It’s close to impossible for one to be intelligent enough if one hasn’t had the chance to open up one’s mind to a bigger than 10 cities radius. It’s hard if one hasn’t read 30+ books, watched 200+ movies and lived various experiences with different people.

So what does a poor smart person have to do to start hanging out with his equally smart peers who belong to a different financial status? How can he/she improve his/her living standards so as to switch groups?

An annoying truth to this whole thing, is that poor people, due to their living standards, tend to have issues of self esteem & confidence.

They feel more insecure, vulnerable and in the long run, I think due to these pre-engagements in their minds they cease having that smartness spark.

Rich people on the other hand, don’t have these disadvantages.

Their minds isn’t as preoccupied with things poor people face and in the long run they have more chances of evolving that spark into true ingenuity.

Is it possible for smart poor people to be around smart rich people? Is it possible that their children will instead?

Money and status is one thing that many people want but I think only some of them, the smart ones, know the real value behind all the extravagance.

Meja perhaps was right in the 90’s but she’s not in the noughties.

These days it’s not all about the money per se. It’s also about life itself. Having higher income means having smarter people around you.

Could money, smartly earned, really bring happiness? Could a poor, cold night of lonely Christmas bring warmth and happiness that will last through the new year? Christmas or Money?

Will the smart people overcome eventually? Poor & rich.

Merry Christmas to all.

Αν πριν από μια βδομάδα μου έλεγαν να αρχίσω να ρωτάω ανθρώπους την παρακάτω ερώτηση για να δω τι θα μου απαντήσουν, θα μου φαινόταν αστείο. Είναι μια ερώτηση τρομερά απλή, με μια και μοναδική προφανή απάντηση. Παρόλα αυτά, ερωτιθέμενοι, τα πράγματα μοιάζουν περισσότερο σύνθετα απ’όσο ένας αλγόριθμος κάποιου προγράμματος της NASA. Τουλάχιστον για κάποιους…
Κατόπιν μιας συζητήσεως η οποία λειτούργησε ως καταλύτης για αυτό το κείμενο, συνειδητοποίησα πόσο ριζωμένες βαθιά σε δεκάδες ανθρώπους είναι πολλές&λανθασμένες θεωρίες. Δεν είμαι άνθρωπος που θα κρίνει αν κάτι είναι σωστό ή λάθος αόριστα. Για αυτό να θυμάσαι εσύ που διαβάζεις αυτό το post, ότι είμαι πολύ προσεκτικός με τις λέξεις που χρησιμοποιώ. Λάθος για ‘μένα, είναι κάτι που έρχεται αντιμέτωπο με την ευημερία ενός ή περισσοτέρων ανθρώπων.
“Πιστεύεις πως η απουσία του σεξ (ή έστω του αυνανισμού) για μεγάλο διάστημα, έχει αρνητική επιρροή στην σωματική ή/και ψυχική υγεία;”
Οι 6 στις 10 γυναίκες απήντησαν πως όχι. Όλες ήσαν από 24-30, αθηναίες.
Βρέθηκα προ εκπλήξεως. Δεν μπορούσα να πιστέψω το ότι οι γυναίκες αυτής της πόλης έχουν απομακρυνθεί τόσο πολύ από τις βιολογικές τους ανάγκες και κατ’επέκταση από την ανθρώπινη τους πλευρά. Άρχισα λοιπόν να σκέφτομαι. Που να οφείλεται αυτό; Που οφείλεται το γεγονός ότι έχουν ξεχάσει, απομυθοποιήσει&υποτιμήσει την ηδονή της ερωτικής συνεύρεσης;
Καταρχήν να αναφέρω ότι είναι επιστημονικά αποδεδειγμένο πως η τακτική πράξη του σεξ έχει ευεργετικές ιδιότητες στην καρδιά, στην κυκλοφορία του αίματος, στην καύση θερμίδων κτλ. Το σεξ λειτουργεί και ως αγχολυτικό. Τονώνει την αυτοπεποίθηση και όταν είναι και άκρως ικανοποιητικό εκτός από το δικό μας χαμόγελο, φέρνει χαμόγελο και στα πρόσωπα του περίγυρου μας. Κατόπιν αυτών, συμβάλει ουσιαστικά στην διατήρηση της σωματικής&ψυχικής μας ισορροπίας. Σαφέστατα όμως δεν είναι ο ακρογωνιαίος λίθος.
Η απομάκρυνση των γυναικών από το σεξ σα-να-μην-τρέχει-τίποτα σε ατομικό επίπεδο φέρνει στρες, άγχος και ιδιαίτερα δυνατά συναισθήματα που πολύ συχνά οδηγούν σε ξεσπάσματα δακρύων, φωνές, νεύρα και “τσίτες” που θυμίζουν παραφουσκωμένα μπαλόνια έτοιμα να σκάσουν. Σε κοινωνικό όμως επίπεδο; Σε κοινωνικό επίπεδο φέρνουν τυφλή υποταγή στην εξουσία. Όταν μαζί με την απουσία της ερωτικής μας ζωής λείπει και η αυτοπεποίθηση, τότε έρχεται ο φόβος. Ένα είδος φόβου μας καταπιάνει για το πως μας βλέπουν οι γύρω μας. Όταν έχουμε 0 Likes στο προφίλ της ζωής, μας τότε είμαστε σε θέση να υποταχθούμε σε οποιονδήποτε ή οτιδήποτε μας παρέχει κάποιο είδος προστασίας. Αυτό ακριβώς είναι που θέλουν οι αρχηγοί αυτής της χώρας. Μάλλον ένα από τα διάφορα που μας οδήγησαν εδώ χωρίς να το καταλάβουμε και χωρίς να ξέρουμε ποιοι πραγματικά φταίνε.
Ο Wilhelm Reich (Ουίλχελμ Ραϊχ) αναφέρει: “Η σεξουαλική καταπίεση επαυξάνει την δύναμη της εκκλησίας η οποία άπλωσε τις ρίζες της στις υποκινούμενες μάζες μέσω της αγωνίας και του άγχους για το σεξ. Εμφυτεύει την ατολμία απέναντι στην εξουσία και προσκολλά τα παιδιά στους γονείς τους. Το αποτέλεσμα είναι η υποδούλωση στην εξουσία και στην καπιταλιστική εκμετάλλευση. Παραλύει την κριτική ικανότητα των υποδουλωμένων μαζών γιατί καταναλώνει το μεγαλύτερο μέρος της βιολογικής ενέργειας. Τελικά, παραλύει την ανάπτυξη δημιουργικών πτυχών και καταστεί αδύνατη την πραγματοποίηση των φιλοδοξιών μας. Έτσι, το ισχύον οικονομικό σύστημα, όπου μεμονωμένα άτομα εύκολα ελέγχουν μάζες ολόκληρες, εμφυτεύεται στους καταπιεσμένους.” O Ραϊχ θέλησε να δείξει πως σε συλλογικό επίπεδο η καταπίεση μιας φυσικής λειτουργίας, βιολογικής ή πνευματικής, καταλήγει σε αφύσικες αντιδράσεις. Σε μια ψυχική ασθένεια. Αυτή η αρρώστια αντικατοπτρίζεται στις μάζες ως ένα συλλογικό υποσυνείδητο και δρα σαν επιδημία. Η Ανθρωπότητα υποφέρει από ανικανότητα για ελευθερία. Κάτι που σημαίνει πως το άτομο και η κοινωνία είναι ανίκανα να αυτοκυβερνηθούν σε ψυχικό επίπεδο, και αυτό αντιπροσωπεύεται από τις κυβερνήσεις και τις θρησκείες. Έτσι, ανοίγουμε το εθνικό αλλά και προσωπικό μας βασίλειο στους πάντες και τα πάντα. Βλ. Χίτλερ, Παπαδόπουλος, Μπους, Καραμανλής και τώρα πάλι Παπανδρέου.
Τι μέλλει γενέσθαι; Αν συνεχίσει αυτή η κατάσταση, τότε είναι πολύ πιθανό να αυξηθεί ο αριθμός των βιαιοπραγιών μεταξύ ανθρώπων που τσακώνεται στον δρόμο για το ποιος έχει προτεραιότητα. Είναι πολύ πιθανό η ενέργεια που έχει συσσωρευθεί στα σώματα των ανδρών που απέχουν από το σεξ, να καταλήξει σε βιασμούς τυχαίων γυναικών. Τέλος, μπορεί να έρθουμε αντιμέτωποι με μια πραγματικότητα 3 φορές πιο ασπρόμαυρη από αυτή που απεικονίζει ο George Orwell στο έργο του 1984.
Η λύση δεν βρίσκεται μακριά. Βρίσκεται μέσα στον καθένα μας. Βρίσκεται στην ανάπτυξη μιας πιο κοντινής σχέσης με τον εσωτερικό μας κόσμο. Ως εκ τούτου, αντί να τον αφήνουμε ολοένα να απομακρύνεται από την καθημερινότητα που διανύουμε, πρέπει να περνάμε περισσότερο χρόνο μαζί του. Πρέπει να συζητάμε τα όσα είτε συνειδητά, είτε ενδόμυχα μας επηρεάζουν.
Τα πάντα εξαρτώνται από εμάς. Γιατί το ξεχάσαμε; Γιατί κάπου στην πορεία δώσαμε τα κλειδιά της ευτυχίας μας σε τρίτους; Πως μας πείσανε;
…Το κείμενο αυτό το αφιερώνω σε όσους εκεί έξω ανήσυχα ψάχνουν να βρουν κρυφές αιτίες. Σε όλους εκείνους που τα βράδια μένουν ξύπνιοι αναζητώντας μιαν απάντηση.

Προτεινόμενη μουσική υπόκρουση:

Γιατί;
Για αν ήξερες αυτά που ξέρω εγώ θα καταλαβαινες.
Τι θα καταλαβαινα;
Θα καταλαβαινες γιατί σε αγαπώ.
Γιατί με αγαπάς;
Γιατί εσύ είσαι εγώ κι εγώ είμαι εσύ.
Τι εισαι εσύ; Τι είμαι εγώ;
Είμαστε τα πάντα. Ό,τι μπορείς να φανταστείς, να νιώσεις, να δεις σε μια ακτίνα του ηλίου κι όλα όσα βλέπεις στα όνειρα σου.
Γιατί με αγαπάς;
Γιατί όταν σε κοιτάω ξέρω ότι είσαι εδώ.
Τι θέλεις να κάνουμε;
Θέλω να ταξιδέψουμε. Θέλω να δούμε και να νιώσουμε. Να παίξουμε, να γελάσουμε, να κλάψουμε και να ανασάνουμε χωρίς άγχος.
Που θέλεις να πάμε;
Ας ξεκινήσουμε από κάπου με πυκνή βλάστηση. Εσύ που θέλεις να πάμε;
Θέλω να πάμε στα σύννεφα. Ξέρεις τι γεύση έχουν τα σύννεφα;
Όχι αλλά θέλω να μάθω.
Πως τα φαντάζεσαι;
Σαν τις τελευταίες νιφάδες χιονιού που έχουν πέσει σε πάνω σε παλιότερες.
Νυστάζω.
Κοιμήσου.
Δεν θέλω.
Γιατί;
Γιατί όταν είμαι ξύπνι_ δεν θέλω να κοιμηθώ.
Κι όταν κοιμάσαι;
Δεν θέλω να ξυπνήσω.
Θέλω να σε αγκαλιάσω.
Θέλω να σε αγκαλιάσω.
Τι θα γίνει αύριο;
Δεν ξέρω. Ξέρω ότι τώρα είμαστε εδώ.
Δεν θέλω να φύγω από ‘δω.
Ούτε εγώ.
Και στα σύννεφα; Στο δάσος;
Θα πάμε.
Πότε;
Όταν έρθει η κατάληλη στιγμή. Ο χρόνος είναι με το μέρος μας.
Τι είναι ο χρόνος;
Είναι οι στιγμές που σου παίρνουν την ανάσα.
Δεν είναι οι στιγμές που ανασαίνεις;
Μπορεί.
Κι αν πεθάνω;
Θα πας σε ένα μέρος όπου θα καταλάβεις ακόμα καλύτερα.
Τι;
Δεν ξέρω πως να στο εξηγήσω.
Εσύ το ξέρεις;
Όχι. Το φαντάζομαι.
Πως το φαντάζεσαι;
Σαν ένα μέρος όπου τίποτα δεν σε κρατάει. Δεν υπάρχουν φυσικοί νόμοι. Δεν υπάρχει κανένας περιορισμός.
Φοβάμαι.
Το άπειρο;
Ότι θα σε χάσω.
Τώρα είμαι εδώ.
Υπάρχουν φυσικοί νόμοι τώρα;
Μόνο στο μυαλό του συνόλου.
Αν το σύνολο πίστευε δηλαδή ότι μπορούμε να πετάξουμε; Θα μπορούσαμε;
Ναι.
Ότι πιστεύει το σύνολο ισχύει;
Ναι.
Τι πιστεύει το σύνολο;
Καλή ερώτηση.
Ποιος αποφασίζει τι θα πιστέψει το σύνολο;
Οι εβραίοι.
( :
Σε αγαπώ.
Εγώ σε αγαπώ περισσότερο.

Προτεινόμενη μουσική υπόκρουση:

Σου έχει τύχει ποτέ να διανύεις μια περίοδο, στην οποία δεν υπάρχει “αίσθημα” ούτε για δείγμα; Τώρα πάλι, σου έχει τύχει περίοδος να προκύπτουν σωρειδόν; Τι είναι αυτό το παράδοξο παιχνίδι που μας παίζει η μοίρα; Γιατί να μην υπάρχει μια ισορροπία; Αντί να εμφανίζονται απρόοπτα και δυσανάλογα, γιατί να μην “σκάνε” σαν ένα καλά κομμάτια του Tetris; Φυσικά την κατάλληλη στιγμή… Λίγο πριν (τα) χάσεις;

Καταρχήν, χωρίς να θέλω να χαλάσω το τέλος της ιστορίας μου, θέλω να δηλώσω ότι για ‘μένα, τίποτα δεν είναι τυχαίο. Πιο συγκεκριμένα, όλα προέρχονται από εμάς. Πρώτα από εμάς.

Κοίτα τον εαυτό σου στον καθρέφτη. Κοίτα τον καλά. Κοίτα τον από τα μάτια ενός ξένου. Κάν’ το με βάση της εικόνας που έχεις για τους ανθρώπους που ζούνε στην πόλη σου. Κατόπιν, αναλογίσου τον τρόπο με τον οποίο βλέπεις εσύ τον εαυτό σου. Μετά κοίτα καλύτερα. Πλησίασε και κοίτα μέσα από τα μάτια σου. Βλέπεις την ψυχή σου;

Υπάρχουν περίοδοι που δεν είμαστε καλά. Με όλη την σημασία της λέξης. Εκείνες τις περιόδους, επειδή δεν τα έχουμε καλά με τον εαυτό μας, μας αγαπάμε λιγότερο. Τις εποχές λοιπόν εκείνες, στην ουσία, θέλουμε να μείνουμε μόνοι. Με το που νιώθουμε λίγο καλύτερα (χωρίς τίποτα να έχει αλλάξει) βγαίνουμε παραέξω και ενίοτε, συναντάμε πιθανά ταίρια (ακόμα και αν είναι φίλοι). Στο δικό μας μυαλό (εκτός ότι συνήθως εξιδανικεύουμε το “οποιοδήποτε” άτομο κάθετε μπροστά μας), αμέσως τρέχουμε το φιλμ που έχουμε για τέτοιες παρόμοιες (κυρίως επιτυχείς) περιπτώσεις. Κάνουμε τις κλασσικές ερωτήσεις με ίσως πιο διαφορετικό τρόπο, κινούμαστε σε 3-4 συγκεκριμένα στυλ βλεμμάτων και εν πάση περιπτώσει ακολουθούμε πάνω κάτω το ίδιο τακτ. Απασχολώντας λοιπόν το μυαλό με όλα αυτά, ξεχνάμε ότι οι τις προηγούμενες επιτυχημένες φορές υπήρχε μια καταλυτική διαφορά. Ήμασταν καλά. Μας αγαπάγαμε.
Όταν δεν είσαι καλά, η ενέργεια που εκπέμπεις (δεδομένου ότι όλοι&όλα εκπέμπουν ένα είδος ενέργειας) δεν είναι αρεστή στους γύρω σου. Θέλοντας&μη μια άβολη μπάλα ενέργειας σε περικλείει και κατ επέκταση ρίχνει το κοινό σου.
Όταν είσαι καλά με τον εαυτό σου, φαίνεται. Δεν είναι κάτι που όλοι καταλαβαίνουν ότι το καταλαβαίνουν, αλλά επειδή όλοι είμαστε φτιαγμένοι από την ίδια αστερόσκονη κάποιες ικανότητες τις έχουμε από default. Τότε λοιπόν, αφού γιάνουμε, ως δια μαγείας όλοι μας αγαπάνε. Είναι τότε που τα πιθανά αμόρε, εμφανίζονται στο προσκήνιο.
Ίσως για πολλούς αυτό να είναι αυτονόητο αλλά για ‘μένα ήταν κάτι ξεχασμένο στα πίσω δωμάτια του μυαλού μου. Αν κάποιος μου το είχε πει την κατάλληλη στιγμή, σίγουρα θα με είχε κάνει να νιώσω καλύτερα και να κοιτάξω ακόμα πιο βαθιά μέσα μου για να δω τι δεν πάει καλά.

Φυσικά, επειδή η εξέλιξη κρύβεται και σε σκοτεινά μονοπάτια, όλοι πρέπει να είναι down κάποιες στιγμές στην ζωή τους. Το πότε το διαλέγουμε υποσυνείδητα συνήθως.
Κλείνοντας θέλω να πω το εξής: την επόμενη φορά που θα βγεις κάποιο ραντεβού ευχόμενος να γίνει κάτι, ρώτησέ τον εαυτό σου αν είναι καλά. Αν δεν είσαι, ξέχνα το. Μην βγεις καν. Θα συνεχίσεις να αναρωτιέσαι γιατί -πάλι- δεν έκατσε η φάση.

Πήγα Βerlin φέτος. Γαμώ τις πόλεις! Σίγουρα αξίζει να πάνε όσοι γουστάρουν ιστορία, τέχνες, πολιτισμό και ωραία μωρά. Το κλάμπινγκ ριπόρτ του άρθρου δεν έχει πολλά να αναφέρει καθότι πήγα μόνο σ’ ένα μπαρ – club. Ήταν γεμάτο νέο και κεφάτο κόσμο που ενώ τη μια στιγμή έκανε μακελειό ακούγοντας Rage Against the Machine, την επόμενη χόρευε RnB με live scratch. Οι τιμές λογικές: μπύρα 4 ευρώ μέιον το ένα ευρώ που σου επέστρεφαν με την παράδοση του μπουκαλιού στο μπαρ – τα ποτά κόστιζαν 5 ευρώ.

Αυτό που είδα στο Βερολίνο μεταξύ άλλων ήταν η εικόνα μιας πόλης διχασμένης στα δυο.
Ήταν μια εποχή όπου οι άνθρωποι, χωριζόντουσαν από ένα τοίχο χαμηλότερο από 3 μέτρα. Δεν είναι φυσικά το ύψος του που το έκανε ανυπερβλητο, όσο το τι συμβόλιζε…
Την ίδια εποχή, πάμπολοι άνθρωποι δολοφονηθηκαν βάναυσα επειδή πολύ απλά, το όνομα τους ήταν σε μια λίστα. Την ίδια εποχή, πάρα πολλοί αντιδρούσαν, οι περισσότεροι όμως σώπαιναν. Ιδίως μπροστά στα όπλα που οι ίδιοι είχαν πληρώσει για να τους προστατεύουν.

Το Σάββατο που μας πέρασε ήμουν προσκεκλημένος ενός Beach Party. Ήμουν πολύ ενθουσιασμένος γιατί πρόσφατα στην ίδια παραλία είχα συμβάλλει στο να γίνει ένα άλλο πάρτυ και αυτή την φορά, θα βρισκόμουν στη θέση του καλεσμένου. Με ό,τι αυτό συνεπάγεται… Θα γινόταν ένα πάρτυ με πολλή και δυνατή μουσική. Όπως με είχαν ενημερώσει, φωτορυθμικά μηχανήματα θα μετέτρεπαν την επιφάνεια της θάλασσας κυριολεκτικά σε μια θάλασσα εικόνων!
…Όταν λοιπόν έφτασα, προς μεγάλη μου ξενέρα, ενημερώθηκα πως το πάρτυ είχε ακυρωθεί λόγω μιας επίσκεψης ανθρώπων του δήμου και της αστυνομίας(;). Αυτό που τους είπαν είναι ότι επειδή την περασμένη βδομάδα έγιναν κάποιες “φασαρίες” (τι φασαρίες δηλαδή; Εκεί ήμουν, καμία φασαρία δεν έλαβε χώρα) δεν θα τους επετρεπαν να παρτάρουν…

Χωρίς να χάσουμε χρόνο, κατευθυνθήκαμε προς την παραδίπλα παραλία όπου μπήσταγε άλλο πάρτυ αντίστοιχης φάσης.
Στην δεύτερη μπύρα έμπαινα στους ρυθμούς του περιβάλλοντος… Σκάνε οι δημόμπατσοι… Μαζί φέρνουν παρέα μια default μπατσίνα. Κλείνει η μουσική και όλοι αναρωτιούνται, τι συμβαίνει; Αφού συνειδιτοποιώ τι παίζει, λέω ρε φίλε… δεν παίζει να γίνεται αυτό! Δεν γίνεται να είμαστε σε μια παραλία 200 άτομα και να έρχονται τέσσερις -κυριολεκτικά φοβισμένοι- ένστολοι να μας πουν ότι πρέπει να πάρουμε το πουλί. Την στιγμή που δεν υπάρχουν σπίτια σε κοντινή απόσταση τα οποία μπορεί να ενοχλούνται δεν υπήρχε λόγος να μας διακόψουν την διασκέδαση. Να αναφέρω ότι φωτιές και τα τοιαύτα… ούτε καν!
Οι εκπρόσωποι του νόμου όταν ερωτήθηκαν ποιος κανόνας απαγορεύει την όλη φάση σε μια σχεδόν έρημη παραλία, απήντησαν πολύ θλιβερά ότι όποιος ενδιαφέρεται να μάθει, θα πρέπει να τους ακολουθήσει στο αστυνομικό τμήμα και να συνομιλήσει με τον αξιωματικό υπηρεσίας…

Η πράξη αυτή, φυσικά κατά την δική μου οπτική, ήταν μια κίνηση των αρχών (οι οποίοι εκτελούν διαταγές πολιτικών), να μας “σπρώξουν” προς τα παραλιακά club. Τα οποία σημειωτέον, έχουν πολύ λιγότερο κόσμο απ’ότι άλλες χρονιές. Το galea (ή όπως λέγεται τώρα) έκλεισε πριν λίγες μέρες λόγω αναδουλειάς.
Αυτό όμως από πότε είναι δικό μας πρόβλημα; Ξέρω ότι πάρα πολλοί καταλαβαίνουν αυτό που λέω. Καταλαβαίνουν ότι ζούμε σε καιρό “χούντας”. Δεν καταλαβαίνω όμως… Τι κάνουν για αυτό; Τι μπορώ εγώ να κάνω για να διατηρήσω το δικαιώμα της ελευθερίας μου; Το ξέρω ότι είναι συνεχώς υπό διαμάχη, αλλά πως να παλέψω όταν νιώθω μόνος μου; Που είναι αυτή η “συσπείρωση” που λέει μια φίλη μου ότι διαθέτουν οι έλληνες; Που είναι η ομαδικότητα; Η αλληλεγγύη;

Στο V for Vendetta, ο κεντρικός ήρωας νιωθοντας το ίδιο συναίσθημα με αυτό που νιώθω και εγώ, αποφασίζει να ανατινάξει το κοινοβούλιο. Την βραδιά εκείνη προσκαλεί όλους τους κάτοικους της πόλης να δούνε την κατεδαφίση απο κοντά. Ένα χρόνο πριν από αυτό όμως, όταν του λέει η κοπέλα που ερωτεύεται (η πανέμορφη Natalie Portman) πως κατα την γνώμη της η καταστροφή ενός κτηρίου δεν θα επιφέρει αποτελέσματα, εκείνος της απαντάει λέγοντας: -“Δεν είναι το κτήριο που κατεδαφίζεται, είναι η ιδέα που εκπροσωπεί. Μην το βλέπεις σαν μια μάζα απο μπετό. Δες το σαν ένα σύμβολο και όλα όσα αντιπροσωπεύει.”
Καταστρέφοντας το λοιπόν, σκοπεύει να δείξει στους συμπολίτες του ότι τα πράγματα μπορούν να γίνουν καλύτερα για όλους. Φυσικά με ένα διαφορετικό σύστημα.

Το ότι έχουμε γίνει ένα σχεδόν σύγχρονο Βερολίνο του Χίτλερ πόσοι τελικά το νιώθουμε πραγματικά; Πόσοι αισθανόμαστε καθημερινά οτι μας αφαιρουν άλλο ένα δικαίωμα (δημοσιογράφος δολοφονήθηκε σήμερα γιατί έγραφε τα όσα σκεφτόταν);
Πόσος καιρός απομένει μέχρι κυριολεκτικά να στραφούν προς όλους μας τα όπλα που εμείς πληρώσαμε (κάθε χρόνο στο πολυτεχνείο); Σε πόσο καιρό θα μας απογορέψουν να βγαίνουμε έξω από τα σπίτια μας μετά της 11 το βράδυ (κορέα) και να στήσουνε κάμερες στις τουαλέτες μας (google earth);

Κλείνοντας θέλω να πω πως δεν σκοπέυω ούτε κτήρια να ανατινάξω, ούτε και σε πορείες να κατέβω.
Η χώρα αυτή, είναι καταδικασμένη.
Εγώ 2 Νοεμβρίου φεύγω. Καλή τύχη σε όσους μείνουν και καλύτερη σε όσους φύγουν.

Εσύ με ποιους είσαι;

Μέρες! Μέρες με χαμόγελο από το πρωί: Ξυπνάς άνετα, θα μπορούσες να κοιμηθείς και λίγο παραπάνω αλλά δεν σε πειράζει. Έχεις χορτάσει ύπνο. Την επόμενη στιγμή έχεις φορέσει το παντελόνι σου, μπλούζα & έτοιμος για πλύσιμο. Στο δρόμο προς το σχολείο/σχολή/δουλειά είσαι χαμογελαστός ακόμα και αν βρέχει(!).
…Και κάπως έτσι η μέρα σου εκτυλίσσεται με “ουράνια τόξα” βγαλμένα ακόμα και μέσα από βάλτους.

ΜΕΡΕΣ: Αυτές οι μέρες είναι βαριές και συνήθως μεγάλες σε διάρκεια. Εκεί που νομίζεις οτι εντάξει, αρκετά είδες για μια μέρα… Χτυπάει για άλλη μια φορά το τηλέφωνο! Βλέπεις άλλο ένα τρακάρισμα σε απόσταση 500 μέτρων από το προηγούμενο! Η μια έκπληξη οδηγεί στην επόμενη. Όλες όμως στη ρίζα τους έχουν τον ανθρώπινο παράγοντα… Πιο συγκεκριμένα: τα επίπεδα νευρικότητας που επικρατούν στο περιβάλλον.

Η νευρικότητα συνώνυμη λέξη έχει το άγχος και εντέλει περιγράφει το πόσο άβολα νιώθει η ψυχή μας μέσα στο σώμα μας. Πολλοί πιστεύουν πως το άγχος που νιώθει ο καθένας είναι δικό του θέμα, είναι αλήθεια! Όχι όμως ολόκληρη… Όταν ο δίπλα μας είναι νευρικός, ακόμα και χωρίς να μας μιλήσει και απλώς συνυπάρχει στον χώρο, μας μεταδίδει ένα κύμα δυσφορίας. Κούρασης κοινώς. Φυσικά δεν μιλάω για ανθρώπους που ξέρουμε και έχουμε ταυτίσει στο μυαλό μας με στιγμιότυπα βαρεμάρας ή οποιουδήποτε άλλου “ξενέρωτου” συναισθήματος. Οι πιο ευαίσθητοι από τους παραλήπτες αντιλαμβάνονται και δυστυχώς ενστερνίζονται αυτά τα αρνητικά κύματα, τα πολλαπλασιάζουν μέσα τους και τα αναμεταδίδουν.

Τις περισσότερες μέρες είναι κάτι που δεν απασχολεί το μεγαλύτερο μερίδιο του πληθυσμού της πόλης “αθήνας”… Υπάρχουν όμως κάποιες άλλες μέρες που οι 7 στους 10 που θα συναντήσουμε θα είναι νευρικοί, ανήσυχοι, στεναχωρημένοι, απαθείς & άκαμπτοι. Με το να σκέφτονται πράγματα που τους κάνουν να νιώθουν άβολα, νομίζουν ότι βλέπουν με τα μάτια τους μια πραγματικότητα πολύ διαστρεβλωμένη από αυτή που βιώνει κάποιος άλλος. Αυτό δεν είναι παρά μια αυταπάτη. Είναι ένα παιχνίδι που συνήθως παίζει το αριστερό ημισφαίριο του εγκεφάλου. Εκείνο που σου υπαγορεύει να είσαι νόμιμος. Να θυμάσαι να υπακούς το πρόγραμμα και να δουλεύεις χωρίς να πηγαίνεις ούτε για κατούρημα! -Αληθινή Ιστορία! Πρώην συνάδελφός! Σηκώθηκε από την θέση του 9 ώρες μετά από την άφιξη του πήγε toilet και γύρισε να συνεχίσει την δουλειά! Η σκέψη αυτή που σε κάνει να νιώθεις άβολα και να το μεταδίδεις είναι κάτι που είτε είναι πηγάζει από μέσα σου, είτε προέρχεται από τους γύρω σου.

Υπάρχουν πολλές θεωρίες που λένε ότι το κράτος συμβάλει στον υπνωτισμό και στην νευρικότητα του λαού. Με έμμεσο ή άμεσο τρόπο μας κρατάνε φοβισμένους για να μην μπορούμε να διαμαρτηρηθούμε. Ή τελοσπάντων όταν το κάνουμε, να νομίζουμε οτι το κάνουμε… και οτι φυσικά, οι πράξεις των διαδηλωτών… ΌΛΩΝ (όπως αφήνουν τα μέσα μαζική ενημέρωσης να εννοηθεί), σκοτώνουν αθώους τραπεζικούς. Τους υφιστάμενους δηλαδή εκείνων που παρουσιάζονται ως πλέον γενναιόδωρα αφεντικά και παρέχουν προνομιακά ασφαλιστικά μέτρα για τα πιστά λαμπρά-ντορ τους.
Φυσικά αυτό δεν αφορά όλους τους τραπεζικούς ανεξαιρέτως. Επίσης να διευκρινίσω πως σε καμία περίπτωση δεν θέλω να θίξω κανέναν από το περιστατικό της 5ης Μαΐου που με βρήκε εντελώς σαστισμένο.

Μήπως ήρθε η ώρα να ξυπνήσουμε και να κοιτάξουμε μέσα μας; Να δούμε μια στιγμή τι πραγματικά είναι αυτό που ο καθένας θέλει για τον εαυτό του και φυσικά για τον οποιοδήποτε ζώντα οργανισμό πάνω σε αυτόν τον πλανήτη; Ας βάλει ο καθένας για ένα λεφτό στην άκρη τις διακρίσεις του στο τι μπορεί να κάνει, αλλά έστω και υποθετικά να συγκεντρωθεί στο τι θέλει να κάνει. Εκείνοι που αναρωτιούνται τι πρέπει να κάνει κάποιος που δεν ξέρει τι θέλει… Ας κάνουν 1 μικρό βήμα, προς μια σκέψη διάρκειας ενός κλάσματος του δευτερολέπτου.

Η εξέλιξη κρύβεται στο σκοτάδι. Δυστυχώς, ή ευτυχώς;