Πόσο καλοί ομιλητές είμαστε; Πόσο έξυπνα σκεφτόμαστε; Πόσο συχνά μας πείθουν να κάνουμε κάτι για το οποίο δεν είμαστε σίγουροι; Όλες αυτές οι ερωτήσεις αντανακλούν την ποσότητα του χρόνου που αφιερώνουμε σε κάθε μια απο αυτές τις δραστηριότητες.
Υπάρχουν κάποιες ερωτήσεις στις οποίες μπορούμε να απαντήσουμε ασυναίσθητα. Οι περισσότερες όμως, απαιτούν κάποιο είδος επεξεργασίας. Αφενός για να σκεφτούμε τι πρέπει να απαντήσουμε και αφετέρου για να σκεφτούμε πως θα το πούμε. Πως δηλαδή θα γίνει αντιληπτό από τον συνομιλητή μας αυτό το οποιό του λέμε. Η καθημερινότητα μας έχει αναγκάσει να ζούμε σε γρήγορους ρυθμούς. Ειδικά στην Αθήνα! Η εξουθενωτικοι αυτοί ρυθμοί μας επιτάσουν να σκεφτόμαστε λίγο και να λέμε πράγματα που ακούσαμε κάπου. Πράγματα δηλαδή που συχνά δεν έχουν καμία σχέση με αυτό που πιστεύουμε βαθιά μέσα μας. Και για να πάμε πιο βαθιά, πρέπει να σκεφτούμε. Να υπολογίσουμε, να ζυγίσουμε και να μιλήσουμε σωστά. Δενόμαστε τόσο άρρηκτα με ειδήσεις, διαφημίσεις και συζητήσεις που ξεχνάμε τις ταυτότητες μας. Πολλές φορές η πρώτη σκέψη που μας έρχεται στο μυαλό, εκλαμβάνεται απο τους ίδιους μας τους εαυτούς ως η πιο σωστη. Την υπερασπιζόμαστε πάση θυσία. Με κάθε κόστος. Πορωνόμαστε τόσο πολύ, που δεν βλέπουμε&δεν ακούμε. Κατεβάζουμε ρολά!
Η ταυτότητα μας.
Σήμερα οδήγησα για άλλη μια φορά σε κάποιο τριτοκοσμικό οδόστρωμα. Πώς αύριο να πάω να ψηφίσω τον ίδιο δήμαρχο; Πως να ξεχάσω μια καθημερινή μου πραγματικότητα; Και όμως, είναι πολύ απλό. Όταν εγώ, είμαι κάποιος που ξέρω έναν άνθρωπο που μου υπόσχεται ότι θα με τακτοποιήσει στο δημόσιο, “χαρίζοντας” μου δηλαδή ένα μέλλον σίγουρο, τότε εγώ, ο ίδιος άνθρωπος που έβριζα χθες τον πουτάνας γιο που μου έφαγε τα λεφτά, πετάω ένα κομμάτι μου στα σκουπίδια. Γιατί αν δεν μας χαρακτηρίζουν οι εμπειρίες μας -μεταξύ άλλων-, τότε τι μας κάνει διαφορετικούς;
Πολλές παρεξηγήσεις είναι αποτέλεσμα βεβιασμένων κινήσεων και λέξεων. Γιατί οι άνθρωποι να μην βλέπουν ότι αυτό που είπαν, σκέφτηκαν ή και έκαναν ήταν λάθος και να το παραδεχτούν; Γιατί να κολάει τόσο επίμονα ο εγκέφαλος τους και να μην τους αφήνει να δουν την πραγματική εικόνα; Ο εγωισμός τους πάντως δεν βοηθάει. Ο χρόνος όμως; Εκείνος λένε οτι όλα τα γιατρεύει. Το πιστεύω. Για αυτό και παροτρίνω όποιον το διαβάσει αυτό να ξεκινήσει να αφιερώνει ακόμα περισσότερο χρόνο στον εαυτό του. Πρέπει να σκεφτόμαστε τον χρόνο ως σύμμαχο μας. Πρέπει να τον αντιλαμβανομαστε χωρίς φόβο&πάθος. Ωφείλουμε στον εαυτό μας την καλύτερη δυνατή ποιότητα στον τρόπο που ζούμε. Ευτυχώς για εμάς, οι ποιότητες στις οποίες αναφέρομαι δεν αγοράζονται με χρήματα. Αγοράζονται με χρόνο.
Την επόμενη φορά που θα σας ρωτήσει κάποιος πως είστε, πριν απαντήσετε αναλογιστείτε:
Αν σήμερα το πρωί ξυπνήσατε υγιείς και όχι άρρωστοι, τότε είστε πιο τυχεροί από πολλούς ανθρώπους οι οποίοι δεν πρόκειται να ζουν την επόμενη εβδομάδα.
Αν δεν ζήσατε ποτέ ένα πόλεμο, ούτε νοιώσατε την μοναξιά της αιχμαλωσίας, την αγωνία του τραυματισμού και την πείνα τότε είστε τυχερότεροι από ~500 εκατομύρια ανθρώπους του κόσμου.
Αν μπορείτε να κυκλοφορείτε χωρίς τον φόβο ότι θα σας απειλήσουν, θα σας συλλάβουν ή θα σας σκοτώσουν, τότε είστε τυχερότεροι από ~3 δισεκατομμύρια ανθρώπους του κόσμου.
Αν έχετε φαγητό μέσα στο ψυγείο σας, αν είστε ντυμένοι, αν έχετε μια στέγη πάνω από το κεφάλι σας και ένα κρεβάτι, τότε είστε πλουσιότεροι από το 75% των κατοίκων αυτού του κόσμου.
Αν έχετε λογαριασμό στην τράπεζα, λίγα λεφτά στο πορτοφόλι και λίγα ψιλά σε ένα κουμπαρά, τότε ανήκετε στο 8% των εύπορων ανθρώπων αυτού του κόσμου.
Αν διαβάζετε αυτό το κείμενο είστε διπλά ευλογημένος γιατί: 1. Δεν ανήκετε στα δύο δισεκατομμύρια ανθρώπων που δεν ξέρουν να διαβάζουν;2. Έχετε ηλεκτρονικό υπολογιστή.
Αν λοιπόν σκεφτεί κανείς πόσο τυχερός είναι από διάφορες απόψεις, ίσως την επόμενη φορά που θα τον νευριάσει/στενοχωρέσει κάποιος, να δει ότι δεν αξίζει τον κόπο να αναλώνεται σε πράγματα που του αφαιρούν βαθμούς ποιότητας από την ζωή. Καλο θα είναι να σκεφτεί ένα καλό και ψύχραιμο επιχείρημα για να “ξυπνήσει” τον συνάνθρωπο του και του δώσει να καταλάβει οτι εδώ που ήρθαμε, είμαστε όλοι αδέρφια. Όλοι αναπόφευκτα θα πεθάνουμε. Και αν αυτή η ώρα είναι τώρα; Είμαστε έτοιμοι; Μπορούμε να πούμε με ευκολία ότι ζήσαμε τα περισσότερα (αν όχι όλα) από όσα θέλαμε και φεύγουμε με καλή και καθαρή καρδιά; Να! Τροφή για σκέψη.