Η 42χρονη μοδίστρα από το Μοντγκόμερυ της Αλαμπάμα έπειτα από μία μέρα στη δουλειά, επιβιβάστηκε σε λεωφορείο στο κέντρο της πόλης και κάθισε στην πρώτη σειρά των θέσεων που προορίζονταν για τους «μαύρους» πολίτες. Σύμφωνα με το νόμο για το φυλετικό διαχωρισμό, ο οποίος ίσχυσε μέχρι το 1956, οι θέσεις των μαύρων επιβατών βρίσκονταν στο πίσω μέρος του λεωφορείου και χωρίζονταν από εκείνες των λευκών με μια κενή σειρά. Όταν το λεωφορείο γέμισε και έμειναν όρθιοι τέσσερις λευκοί, ο οδηγός Τζέιμς Μπλέικ, απαίτησε να αδειάσει η πρώτη σειρά του «έγχρωμου τομέα», στην οποία καθότανε η Παρκς και να μείνει κενή. Ενώ οι έγχρωμοι συνεπιβάτες της συμμορφώθηκαν στη διαταγή του οδηγού, η Παρκς εναντιώθηκε και παρέμεινε στη θέση της με αποτέλεσμα εκείνος να καλέσει την αστυνομία κι εκείνη να συλληφθεί.

Η ακτιβίστρια κοινωνικών δικαιωμάτων και γραμματέας του παραρτήματος NAACP, της Εθνικής Ενώσεως για την Πρόοδο των Έγχρωμων Ανθρώπων, σημειώνει για το συμβάν στην αυτοβιογραφία της με τίτλο «Η ιστορία μου», «Ο κόσμος λέει ότι δεν παραχώρησα τη θέση μου γιατί ήμουν κουρασμένη, αλλά αυτό δεν είναι αλήθεια. Δεν ήμουν σωματικά κουρασμένη ούτε περισσότερο κουρασμένη απ’ όσο ήμουν συνήθως στο τέλος μιας ημέρας στη δουλειά. Όχι, η μόνη κούραση που είχα, ήταν αυτή του να υποχωρώ».

Μετά την αποφυλάκισή της, στις 5 Δεκεμβρίου, αποφασίστηκε να διεξαχθεί μποϊκοτάζ στα λεωφορεία του Μοντγκόμερυ με επικεφαλής την οργάνωση Montgomery Improvement Association (MIA) και τον Μάρτιν Λούθερ Κινγκ, που εκείνη την περίοδο ήταν ακόμη πάστορας σε εκκλησία της πόλης. Ύστερα από το μποϊκοτάζ που κράτησε περισσότερο από ένα χρόνο, το Νοέμβριο του 1956 το Ανώτατο Δικαστήριο των ΗΠΑ κήρυξε αντισυνταγματικό το νόμο για το φυλετικό διαχωρισμό.

Η Ρόζα Παρκς, αν και δεν ήταν η πρώτη που αντέδρασε σε τέτοια φαινόμενα ρατσισμού, η πράξη της οδήγησε σε μία από τις πρώτες νίκες του κινήματος για τα πολιτικά δικαιώματα στις ΗΠΑ κι εκείνη έμεινε στην ιστορία ως τη «Μητέρα του σύγχρονου κινήματος πολιτικών δικαιωμάτων». Το 1996 της απονεμήθηκε το Προεδρικό Μετάλλιο της Ελευθερίας, ενώ το 1999 τιμήθηκε με το Χρυσό Μετάλλιο του Κογκρέσου για τον αγώνα της κατά του ρατσισμού. Η Ρόζα Παρκς πέθανε σε ηλικία 92 ετών, το 2005, και ήταν η πρώτη γυναίκα η σορός της οποίας εξετέθη σε λαϊκό προσκύνημα στο Καπιτώλιο.

Πηγή: tvxs.gr

People in greece are walking the path of self destruction. So are the people of Spain and Portugal. Hundreds of people are dying and assassinated in Palestine, Africa and Middle east. People worldwide are imprisoned just for speaking out their minds in social networking media. Thousands are working as slaves to feed this ever so hungry system. Many people have lost their connection to their soul (and to the knowledge of oneness) and have become cold hearted without empathy people. Many of us have realised all this and decided not to fall for the fake promises of the rotten system.
There are some days that we understand that for the first time in human history we have gathered enough people around the knowledge of this world, being only a fake version of the reality. There are some days that we see our glasses half full and others half empty. Either way we know that we must do our best and share the love. We must not succumb to the fear of being outside the popular opinion. We must stay strong and faithful to our belief: Love is the only truth. Even if we from time to time lose hope, even if some of us along the way go to prison or die, even if we have to deal with people who still have no clue of what’s goin on, we must do what’s right. We must not decline from our heart imposed rules. We must stay true to ourselves. We have to find the will to carry on. The road to the freedom, must go on.

Freddie Mercury – September 5, 1946 – November 24, 1991

This song always gives me goosebumps. Now more than ever.

When traveling in Greece, make sure to always carry essential life saving equipment!

Social struggles in Greece are suppressed with enormous brutality. You might think this has nothing to do with you. But sooner than you probably think, you might find yourself in the middle of a square flooded with a chemical warfare agent (“tear gas”) and beaten with clubs by the police, with the purpose not only to disperse, but also to traumatize the people, so that next time they will think twice before exercising their constitutionally “guaranteed” right to assemble and express their opinion.
The Greek state is raging a war on its people, and you are right in the middle. Don’t think you could take a neutral position, just enjoying your vacation, taking pictures of historical sites and swimming at the beaches. By paying consumption tax on most things you buy here, you are financing the next few canisters of “tear gas”. By spending money on products and services of big companies, you are strengthening the position of those whose power the Greek state is preserving with so much violence, while the conditions of the masses of wage laborers are getting worse everyday.
In a way, Greece has become a testing laboratory for international capital for improving methods to apply policies of wage reduction and the deconstruction of social security and civil rights, with the mere purpose of ensuring profits.
To keep the money flowing for those on top of society, these policies will soon be applied in other countries as well, where they haven’t been already.
As an explanation why the crisis is hitting Greece so hard, you might have heard the story of people in Greece being “lazy”. The truth is, capitalists in Greece are lazy, and greedy, as they are everywhere, while most people work more hours for much lower wages than for example in most western European countries, with rices being just about equal.
So when people in Greece fight against the “austerity measures” imposed on them by the EU, the European Central Bank, the International Monetary Fund and the greek government, they are not fighting to preserve supposedly inappropriate privileges, they are fighting for survival.
But this fight is not just about preventing the next downgrading in living standards, it’s also about overcoming this society of exploitation and domination altogether, to move on to a world of solidarity where nobody has power over anybody else. It’s a struggle that has been going on for a long time, and it’s happening in all parts of the world.
Also in the place you are coming from, right now.

When you go home, make sure to join the resistance!

Original pdf version

Μια νέα ασχολία φαίνεται πως βρήκε ο Κάρολος Παπούλιας για να γεμίζει τον χρόνο του. Σύμφωνα με προσφιλές του πρόσωπο που μίλησε αποκλειστικά στο “Κουλούρι”, ο Πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας έχει παθιαστεί με τα ποδανά. Για τους αμύητους αναγνώστες, τα ποδανά είναι τρόπος ομιλίας (κυρίως), ο οποίος βασίζεται στην ανάποδη του κανονικού διάταξη των συλλαβών κάθε λέξης. Με αυτό τον τρόπο, η λέξη “ποδήλατο” θα γίνει “δηλατοπό”, η λέξη “βουλή” θα γίνει “ληβού” και η λέξη “ανάποδα” θα γίνει “ποδανά”.

Σύμφωνα με την ίδια πηγή, ο κ. Παπούλιας ήθελε από παιδί να αφοσιωθεί στην ιδιαίτερη αυτή διάλεκτο, αλλά ο πολυάσχολος βίος του δεν του το επέτρεψε. Γι’ αυτόν τον λόγο είχε θέσει ως στόχο της ζωής του να κατακτήσει το αξίωμα του Προέδρου της Δημοκρατίας, οι ελάχιστες απαιτήσεις του οποίου είναι γνωστό πώς επιτρέπουν σε κάποιον να αφοσιωθεί στο χόμπι του. Είναι γνωστό άλλωστε πως ο προκάτοχός του Κωνσταντίνος Στεφανόπουλος κατά τη διάρκεια της δικής του θητείας είχε αφοσιωθεί στην τόμπολα.

Ο κ. Παπούλιας πέρασε έξι μήνες εντατικής μελέτης και μοναχικών προβών για να τελειοποιήσει την τέχνη του και πλέον φαίνεται πως επιμένει να συνομιλεί με όλους αποκλειστικά στα ποδανά, γεγονός που δυσκολεύει ιδιαίτερα τους κοντινούς του ανθρώπους αλλά και τους συναδέλφους του, που καλούνται να χρησιμοποιούν λέξεις όπως “μονιομνή”, “κατρόι”, “ρκελμέ” και “μπλεσόι”. Φαίνεται επίσης πώς ο 83χρονος πολιτικός είχε προκαλέσει μια εβδομάδα-θύελλα για τον περίγυρό του, κατά τη διάρκεια της οποίας είχε ενθουσιαστεί με τον ήχο που έχουν οι βωμολοχίες στα ποδανά. Έτσι, ξεστόμιζε σε κάθε του φράση οχετούς γεμάτους λέξεις όπως “λακαμάς” και “νιμού”.

Τέλος, προκειμένου να αποδείξει και στους πλέον σκεπτικούς οτι τα ποδανά για εκείνον δεν είναι απλώς ένα χόμπι, ο κ. Παπούλιας ετοιμάζει συγγραφή λεξικού ποδανών, το οποίο θα τιτλοφορήσει χρησιμοποιώντας την αγαπημένη του λέξη, “λοστρέ”.

Πηγή: tokoulouri.com

Ο ιαπωνικός πίθηκος Fuscata Macacca, έχει παρατηρηθεί από επιστήμονες, μέσα στην άγρια φύση, για μια συνεχή περίοδο πάνω από 30 έτη. Το 1952 στο νησί Koshima, επιστήμονες παρείχαν στους πιθήκους γλυκοπατάτες πεταμένες στην άμμο ως τροφή.

Στους πιθήκους άρεσε η γεύση των ωμών γλυκοπατατών αλλά δεν τους άρεσε το χώμα στη φλούδα τους. Ένα θηλυκό 18 μηνών με το όνομα Ημο, βρήκε ότι θα μπορούσε να λύσει το πρόβλημα σε ένα κοντινό ρέμα. Δίδαξε αυτή την τεχνική στη μητέρα της. Η σύντροφοι της έμαθαν επίσης αυτό το νέο τρόπο και το δίδαξαν στις μητέρες τους. Αυτή η κοινωνική καινοτομία υιοθετήθηκε βαθμιαία από διάφορους πιθήκους μπροστά στα μάτια των επιστημόνων.

Μεταξύ 1952 και 1958, όλοι οι νέοι πίθηκοι έμαθαν να πλένουν τις αμμώδεις γλυκοπατάτες για να τις κάνουν πιο εύγευστες. Μόνο οι ενήλικες που μιμήθηκαν τα παιδιά τους έμαθαν αυτή την κοινωνική εξέλιξη. Άλλοι ενήλικες συνέχισαν να τρώνε τις βρώμικες γλυκοπατάτες. Μετά έγινε κάτι εντυπωσιακό. Το φθινόπωρο του 1958, ένας αριθμός πιθήκων Koshima έπλεναν τις γλυκοπατάτες, ο ακριβής αριθμός δεν είναι γνωστός.

Ας υποθέσουμε, όταν βγήκε ο ήλιος ένα πρωί, υπήρχαν 99 πίθηκοι στο νησί Koshima, που είχαν μάθει να πλένουν τις γλυκοπατάτες στους. Ας υποθέσουμε επίσης όι αργότερα το ίδιο πρωί, ο εκατοστός πίθηκος έμαθε και αυτός να πλένει γλυκοπατάτες.

Μετά συνέβη!

Μέχρι εκείνο το βράδυ, σχεδόν όλοι οι πίθηκοι στη φυλή έπλεναν τις γλυκοπατάτες πριν τις φάνε. Η προστιθέμενη ενέργεια αυτού του 100ου πιθήκου δημιούργησε κάπως μια σημαντική ιδεολογική καινοτομία!

Προσέξτε. Μια εκπληκτική παρατήρηση σημειώθηκε από αυτούς τους επιστήμονες και ήταν ότι η συνήθεια του πλυσίματος της γλυκοπατάτας κατόπιν πήδησε πέρα από τη θάλασσα. Οι αποικίες των πιθήκων σε άλλα νησιά αλλά και όλοι οι πίθηκοι στην ηπειρωτική χώρα Takasakiyama άρχισαν να πλένουν τις γλυκοπατάτες τους! -Lyall Watson (Lifetide )

Κατά συνέπεια, όταν επιτυγχάνεται ένας ορισμένος κρίσιμος αριθμός ατόμων που έχουν μια συνειδητοποίηση, αυτή η νέα συνειδητοποίηση μπορεί να κοινωνηθεί από νου σε νου. Αν και ο ακριβής αριθμός μπορεί να διαφέρει, το φαινόμενο του Εκατοστού Πιθήκου δηλώνει ότι όταν ένας συγκεκριμένος αριθμός ατόμων γνωρίζουν ένα νέο τρόπο, μπορεί να παραμείνει στην ιδιοκτησία συνείδησης αυτών των ανθρώπων. Αλλά, υπάρχει ένα σημείο στο οποίο εάν ένα μόνο ή και περισσότερα άτομα συγχρονιστούν σε αυτή τη νέα γνώση – συνειδητοποίηση, ένας τομέας ενισχύεται έτσι ώστε, αυτή η συνειδητοποίηση υιοθετείται σχεδόν από όλους! -Ken Keyes ( The Hundredth Monkey )

Ο ΕΚΑΤΟΣΤΟΣ ΠΙΘΗΚΟΣ ΚΑΙ ΤΑ ΜΥΣΤΗΡΙΩΔΗ ΑΚΑΣΙΚΑ ΑΡΧΕΙΑ

Tι σήμαινε όμως αυτό; Πώς είχε γενικευτεί η συνήθεια στον ντόπιο πληθυσμό πιθήκων και πώς μεταφέρθηκε στο απομακρυσμένο νησί; Oι επιστήμονες άρχισαν εντατικές έρευνες και πειράματα και διαπίστωσαν έκπληκτοι πως για την καθολική εξάπλωση της νέας συνήθειας έπαιζε καθοριστικό ρόλο ο αριθμός των πιθήκων που την είχαν υιοθετήσει πρώτοι. Όπως αποκαλύφθηκε ύστερα από πολλές μελέτες, μαθηματικούς υπολογισμούς και πειράματα, αν ένας απολύτως συγκεκριμένος αριθμός μελών μιας ομάδας -είτε σ’ αυτήν ανήκουν ζώα είτε άνθρωποι- υιοθετήσει μια νέα συνήθεια, τότε αυτή εξαπλώνεται αστραπιαία σε όλα τα μέλη της ομάδας.

Tο μυστικό βρίσκεται στην «κρίσιμη μάζα», δηλαδή στον κρίσιμο αριθμό των πρωτοπόρων. Όταν αυτός ο αριθμός συμπληρωθεί, τότε λες κι ανοίγει ο δρόμος για όλους τους υπόλοιπους και η νέα συνήθεια γενικεύεται.

Οι επιστημονες κατεληξαν ότι το ελάχιστο όριο το οποίο απαιτείται για να δια¬μορφωθεί το μορφογεννητικό πεδίο σε μια σκεπτομορφή η οποία μπορεί να αλλάξει τα πεπρωμένα μιας περιοχής, ή ενός λαού, ή και του κόσμου ολόκληρου, είναι ένα σταθερό νούμερο, : η τετραγωνική ρίζα του ενός εκατοστού ενός πληθυσμού.

Τα νούμερα αυτά για την Ελλάδα, είναι 316 άτομα, και για όλο τον κόσμο 7100 άτομα μόνο, για πληθυσμό 5 δισεκατομμυρίων. Είναι σαφες οτι ότι το νούμερο είναι πάρα πολύ μικρό, και ότι λίγοι άνθρωποι μπορούν να αλλάξουν το νοητικό κλίμα μιας τεράστιας περιοχής.

Mε ποιο τρόπο, όμως, μεταβιβάζεται η πληροφορία και η συνήθεια στους κατοίκους άλλων περιοχών, όπως συνέβη με τους πιθήκους; Σ’ αυτό το ερώτημα έρχεται να απαντήσει μια γοητευτική θεωρία που υποστηρίζει πως όλοι είμαστε συνδεδεμένοι με ένα αόρατο πεδίο μέσα στο οποίο καταγράφονται τα πάντα, όλα όσα υπήρξαν, υπάρχουν και θα υπάρξουν. Πρόκειται για ένα συμπαντικό αρχείο ή ένα θησαυροφυλάκιο μνήμης που μέσα του περιέχονται όλες οι πληροφορίες για όσα συμβαίνουν στο σύμπαν. Σας φαίνεται παράξενο αυτό; Kι όμως, αυτή ακριβώς είναι η θεωρία του διάσημου βιολόγου του Kέμπριτζ, Pούπερτ Σέλντρεϊκ, που ξεσήκωσε σάλο στην
επιστημονική κοινότητα.

Σύμφωνα με αυτήν, όλες οι πληροφορίες -είτε αυτές αφορούν γεγονότα και ιδέες είτε συνήθειες, συναισθήματα, μορφές ή γαλαξίες και τη δομή του DNA- είναι αποθηκευμένες σε ένα πεδίο που, όπως το ηλεκτρομαγνητικό πεδίο, βρίσκεται παντού. Έτσι, τίποτα δεν χάνεται στο σύμπαν, ούτε ακόμα κι αν “πεθάνει”. Mπορεί να μετατραπεί από ύλη σε ενέργεια, αλλά δεν θα χαθεί.

Tο ίδιο ισχύει και για τις σκέψεις μας. Eμείς μπορεί να τις αντιλαμβανόμαστε σαν κάτι φευγαλέο και εφήμερο, όμως έχετε αναρωτηθεί, αλήθεια, πού πάει κάθε σκέψη που κάνουμε όταν παύουμε να τη σκεφτόμαστε; Xάνεται άραγε ή μήπως καταγράφεται κάπου; Kι οι πράξεις και τα έργα μας, ολόκληρο το παρελθόν μας, κατοικεί μόνο στη μνήμη μας ή μήπως είναι επίσης καταγεγραμμένο κάπου στο σύμπαν;

Για τον Pούπερτ Σέλντρεϊκ αλλά και για την αρχαία φιλοσοφική και μεταφυσική σκέψη οι απαντήσεις σε αυτά τα ερωτήματα ήταν σαφείς: τα πάντα, όλα όσα έγιναν και ειπώθηκαν, ακόμα κι όσα σχηματίστηκαν ως σκέψεις ή επιθυμίες μέσα στο νου των ανθρώπων όλων των εποχών, καταγράφονται συνεχώς σε ένα είδος συμπαντικού αιθερικού αρχείου, στο οποίο η ινδική φιλοσοφία έχει δώσει το όνομα «Aκασικά Aρχεία».

Πηγή: vickytoxotis.blogspot.com