Πήγα Βerlin φέτος. Γαμώ τις πόλεις! Σίγουρα αξίζει να πάνε όσοι γουστάρουν ιστορία, τέχνες, πολιτισμό και ωραία μωρά. Το κλάμπινγκ ριπόρτ του άρθρου δεν έχει πολλά να αναφέρει καθότι πήγα μόνο σ’ ένα μπαρ – club. Ήταν γεμάτο νέο και κεφάτο κόσμο που ενώ τη μια στιγμή έκανε μακελειό ακούγοντας Rage Against the Machine, την επόμενη χόρευε RnB με live scratch. Οι τιμές λογικές: μπύρα 4 ευρώ μέιον το ένα ευρώ που σου επέστρεφαν με την παράδοση του μπουκαλιού στο μπαρ – τα ποτά κόστιζαν 5 ευρώ.
Αυτό που είδα στο Βερολίνο μεταξύ άλλων ήταν η εικόνα μιας πόλης διχασμένης στα δυο.
Ήταν μια εποχή όπου οι άνθρωποι, χωριζόντουσαν από ένα τοίχο χαμηλότερο από 3 μέτρα. Δεν είναι φυσικά το ύψος του που το έκανε ανυπερβλητο, όσο το τι συμβόλιζε…
Την ίδια εποχή, πάμπολοι άνθρωποι δολοφονηθηκαν βάναυσα επειδή πολύ απλά, το όνομα τους ήταν σε μια λίστα. Την ίδια εποχή, πάρα πολλοί αντιδρούσαν, οι περισσότεροι όμως σώπαιναν. Ιδίως μπροστά στα όπλα που οι ίδιοι είχαν πληρώσει για να τους προστατεύουν.
Το Σάββατο που μας πέρασε ήμουν προσκεκλημένος ενός Beach Party. Ήμουν πολύ ενθουσιασμένος γιατί πρόσφατα στην ίδια παραλία είχα συμβάλλει στο να γίνει ένα άλλο πάρτυ και αυτή την φορά, θα βρισκόμουν στη θέση του καλεσμένου. Με ό,τι αυτό συνεπάγεται… Θα γινόταν ένα πάρτυ με πολλή και δυνατή μουσική. Όπως με είχαν ενημερώσει, φωτορυθμικά μηχανήματα θα μετέτρεπαν την επιφάνεια της θάλασσας κυριολεκτικά σε μια θάλασσα εικόνων!
…Όταν λοιπόν έφτασα, προς μεγάλη μου ξενέρα, ενημερώθηκα πως το πάρτυ είχε ακυρωθεί λόγω μιας επίσκεψης ανθρώπων του δήμου και της αστυνομίας(;). Αυτό που τους είπαν είναι ότι επειδή την περασμένη βδομάδα έγιναν κάποιες “φασαρίες” (τι φασαρίες δηλαδή; Εκεί ήμουν, καμία φασαρία δεν έλαβε χώρα) δεν θα τους επετρεπαν να παρτάρουν…
Χωρίς να χάσουμε χρόνο, κατευθυνθήκαμε προς την παραδίπλα παραλία όπου μπήσταγε άλλο πάρτυ αντίστοιχης φάσης.
Στην δεύτερη μπύρα έμπαινα στους ρυθμούς του περιβάλλοντος… Σκάνε οι δημόμπατσοι… Μαζί φέρνουν παρέα μια default μπατσίνα. Κλείνει η μουσική και όλοι αναρωτιούνται, τι συμβαίνει; Αφού συνειδιτοποιώ τι παίζει, λέω ρε φίλε… δεν παίζει να γίνεται αυτό! Δεν γίνεται να είμαστε σε μια παραλία 200 άτομα και να έρχονται τέσσερις -κυριολεκτικά φοβισμένοι- ένστολοι να μας πουν ότι πρέπει να πάρουμε το πουλί. Την στιγμή που δεν υπάρχουν σπίτια σε κοντινή απόσταση τα οποία μπορεί να ενοχλούνται δεν υπήρχε λόγος να μας διακόψουν την διασκέδαση. Να αναφέρω ότι φωτιές και τα τοιαύτα… ούτε καν!
Οι εκπρόσωποι του νόμου όταν ερωτήθηκαν ποιος κανόνας απαγορεύει την όλη φάση σε μια σχεδόν έρημη παραλία, απήντησαν πολύ θλιβερά ότι όποιος ενδιαφέρεται να μάθει, θα πρέπει να τους ακολουθήσει στο αστυνομικό τμήμα και να συνομιλήσει με τον αξιωματικό υπηρεσίας…
Η πράξη αυτή, φυσικά κατά την δική μου οπτική, ήταν μια κίνηση των αρχών (οι οποίοι εκτελούν διαταγές πολιτικών), να μας “σπρώξουν” προς τα παραλιακά club. Τα οποία σημειωτέον, έχουν πολύ λιγότερο κόσμο απ’ότι άλλες χρονιές. Το galea (ή όπως λέγεται τώρα) έκλεισε πριν λίγες μέρες λόγω αναδουλειάς.
Αυτό όμως από πότε είναι δικό μας πρόβλημα; Ξέρω ότι πάρα πολλοί καταλαβαίνουν αυτό που λέω. Καταλαβαίνουν ότι ζούμε σε καιρό “χούντας”. Δεν καταλαβαίνω όμως… Τι κάνουν για αυτό; Τι μπορώ εγώ να κάνω για να διατηρήσω το δικαιώμα της ελευθερίας μου; Το ξέρω ότι είναι συνεχώς υπό διαμάχη, αλλά πως να παλέψω όταν νιώθω μόνος μου; Που είναι αυτή η “συσπείρωση” που λέει μια φίλη μου ότι διαθέτουν οι έλληνες; Που είναι η ομαδικότητα; Η αλληλεγγύη;
Στο V for Vendetta, ο κεντρικός ήρωας νιωθοντας το ίδιο συναίσθημα με αυτό που νιώθω και εγώ, αποφασίζει να ανατινάξει το κοινοβούλιο. Την βραδιά εκείνη προσκαλεί όλους τους κάτοικους της πόλης να δούνε την κατεδαφίση απο κοντά. Ένα χρόνο πριν από αυτό όμως, όταν του λέει η κοπέλα που ερωτεύεται (η πανέμορφη Natalie Portman) πως κατα την γνώμη της η καταστροφή ενός κτηρίου δεν θα επιφέρει αποτελέσματα, εκείνος της απαντάει λέγοντας: -“Δεν είναι το κτήριο που κατεδαφίζεται, είναι η ιδέα που εκπροσωπεί. Μην το βλέπεις σαν μια μάζα απο μπετό. Δες το σαν ένα σύμβολο και όλα όσα αντιπροσωπεύει.”
Καταστρέφοντας το λοιπόν, σκοπεύει να δείξει στους συμπολίτες του ότι τα πράγματα μπορούν να γίνουν καλύτερα για όλους. Φυσικά με ένα διαφορετικό σύστημα.
Το ότι έχουμε γίνει ένα σχεδόν σύγχρονο Βερολίνο του Χίτλερ πόσοι τελικά το νιώθουμε πραγματικά; Πόσοι αισθανόμαστε καθημερινά οτι μας αφαιρουν άλλο ένα δικαίωμα (δημοσιογράφος δολοφονήθηκε σήμερα γιατί έγραφε τα όσα σκεφτόταν);
Πόσος καιρός απομένει μέχρι κυριολεκτικά να στραφούν προς όλους μας τα όπλα που εμείς πληρώσαμε (κάθε χρόνο στο πολυτεχνείο); Σε πόσο καιρό θα μας απογορέψουν να βγαίνουμε έξω από τα σπίτια μας μετά της 11 το βράδυ (κορέα) και να στήσουνε κάμερες στις τουαλέτες μας (google earth);
Κλείνοντας θέλω να πω πως δεν σκοπέυω ούτε κτήρια να ανατινάξω, ούτε και σε πορείες να κατέβω.
Η χώρα αυτή, είναι καταδικασμένη.
Εγώ 2 Νοεμβρίου φεύγω. Καλή τύχη σε όσους μείνουν και καλύτερη σε όσους φύγουν.
Εσύ με ποιους είσαι;
