Αν πριν από μια βδομάδα μου έλεγαν να αρχίσω να ρωτάω ανθρώπους την παρακάτω ερώτηση για να δω τι θα μου απαντήσουν, θα μου φαινόταν αστείο. Είναι μια ερώτηση τρομερά απλή, με μια και μοναδική προφανή απάντηση. Παρόλα αυτά, ερωτιθέμενοι, τα πράγματα μοιάζουν περισσότερο σύνθετα απ’όσο ένας αλγόριθμος κάποιου προγράμματος της NASA. Τουλάχιστον για κάποιους…
Κατόπιν μιας συζητήσεως η οποία λειτούργησε ως καταλύτης για αυτό το κείμενο, συνειδητοποίησα πόσο ριζωμένες βαθιά σε δεκάδες ανθρώπους είναι πολλές&λανθασμένες θεωρίες. Δεν είμαι άνθρωπος που θα κρίνει αν κάτι είναι σωστό ή λάθος αόριστα. Για αυτό να θυμάσαι εσύ που διαβάζεις αυτό το post, ότι είμαι πολύ προσεκτικός με τις λέξεις που χρησιμοποιώ. Λάθος για ‘μένα, είναι κάτι που έρχεται αντιμέτωπο με την ευημερία ενός ή περισσοτέρων ανθρώπων.
“Πιστεύεις πως η απουσία του σεξ (ή έστω του αυνανισμού) για μεγάλο διάστημα, έχει αρνητική επιρροή στην σωματική ή/και ψυχική υγεία;”
Οι 6 στις 10 γυναίκες απήντησαν πως όχι. Όλες ήσαν από 24-30, αθηναίες.
Βρέθηκα προ εκπλήξεως. Δεν μπορούσα να πιστέψω το ότι οι γυναίκες αυτής της πόλης έχουν απομακρυνθεί τόσο πολύ από τις βιολογικές τους ανάγκες και κατ’επέκταση από την ανθρώπινη τους πλευρά. Άρχισα λοιπόν να σκέφτομαι. Που να οφείλεται αυτό; Που οφείλεται το γεγονός ότι έχουν ξεχάσει, απομυθοποιήσει&υποτιμήσει την ηδονή της ερωτικής συνεύρεσης;
Καταρχήν να αναφέρω ότι είναι επιστημονικά αποδεδειγμένο πως η τακτική πράξη του σεξ έχει ευεργετικές ιδιότητες στην καρδιά, στην κυκλοφορία του αίματος, στην καύση θερμίδων κτλ. Το σεξ λειτουργεί και ως αγχολυτικό. Τονώνει την αυτοπεποίθηση και όταν είναι και άκρως ικανοποιητικό εκτός από το δικό μας χαμόγελο, φέρνει χαμόγελο και στα πρόσωπα του περίγυρου μας. Κατόπιν αυτών, συμβάλει ουσιαστικά στην διατήρηση της σωματικής&ψυχικής μας ισορροπίας. Σαφέστατα όμως δεν είναι ο ακρογωνιαίος λίθος.
Η απομάκρυνση των γυναικών από το σεξ σα-να-μην-τρέχει-τίποτα σε ατομικό επίπεδο φέρνει στρες, άγχος και ιδιαίτερα δυνατά συναισθήματα που πολύ συχνά οδηγούν σε ξεσπάσματα δακρύων, φωνές, νεύρα και “τσίτες” που θυμίζουν παραφουσκωμένα μπαλόνια έτοιμα να σκάσουν. Σε κοινωνικό όμως επίπεδο; Σε κοινωνικό επίπεδο φέρνουν τυφλή υποταγή στην εξουσία. Όταν μαζί με την απουσία της ερωτικής μας ζωής λείπει και η αυτοπεποίθηση, τότε έρχεται ο φόβος. Ένα είδος φόβου μας καταπιάνει για το πως μας βλέπουν οι γύρω μας. Όταν έχουμε 0 Likes στο προφίλ της ζωής, μας τότε είμαστε σε θέση να υποταχθούμε σε οποιονδήποτε ή οτιδήποτε μας παρέχει κάποιο είδος προστασίας. Αυτό ακριβώς είναι που θέλουν οι αρχηγοί αυτής της χώρας. Μάλλον ένα από τα διάφορα που μας οδήγησαν εδώ χωρίς να το καταλάβουμε και χωρίς να ξέρουμε ποιοι πραγματικά φταίνε.
Ο Wilhelm Reich (Ουίλχελμ Ραϊχ) αναφέρει: “Η σεξουαλική καταπίεση επαυξάνει την δύναμη της εκκλησίας η οποία άπλωσε τις ρίζες της στις υποκινούμενες μάζες μέσω της αγωνίας και του άγχους για το σεξ. Εμφυτεύει την ατολμία απέναντι στην εξουσία και προσκολλά τα παιδιά στους γονείς τους. Το αποτέλεσμα είναι η υποδούλωση στην εξουσία και στην καπιταλιστική εκμετάλλευση. Παραλύει την κριτική ικανότητα των υποδουλωμένων μαζών γιατί καταναλώνει το μεγαλύτερο μέρος της βιολογικής ενέργειας. Τελικά, παραλύει την ανάπτυξη δημιουργικών πτυχών και καταστεί αδύνατη την πραγματοποίηση των φιλοδοξιών μας. Έτσι, το ισχύον οικονομικό σύστημα, όπου μεμονωμένα άτομα εύκολα ελέγχουν μάζες ολόκληρες, εμφυτεύεται στους καταπιεσμένους.” O Ραϊχ θέλησε να δείξει πως σε συλλογικό επίπεδο η καταπίεση μιας φυσικής λειτουργίας, βιολογικής ή πνευματικής, καταλήγει σε αφύσικες αντιδράσεις. Σε μια ψυχική ασθένεια. Αυτή η αρρώστια αντικατοπτρίζεται στις μάζες ως ένα συλλογικό υποσυνείδητο και δρα σαν επιδημία. Η Ανθρωπότητα υποφέρει από ανικανότητα για ελευθερία. Κάτι που σημαίνει πως το άτομο και η κοινωνία είναι ανίκανα να αυτοκυβερνηθούν σε ψυχικό επίπεδο, και αυτό αντιπροσωπεύεται από τις κυβερνήσεις και τις θρησκείες. Έτσι, ανοίγουμε το εθνικό αλλά και προσωπικό μας βασίλειο στους πάντες και τα πάντα. Βλ. Χίτλερ, Παπαδόπουλος, Μπους, Καραμανλής και τώρα πάλι Παπανδρέου.
Τι μέλλει γενέσθαι; Αν συνεχίσει αυτή η κατάσταση, τότε είναι πολύ πιθανό να αυξηθεί ο αριθμός των βιαιοπραγιών μεταξύ ανθρώπων που τσακώνεται στον δρόμο για το ποιος έχει προτεραιότητα. Είναι πολύ πιθανό η ενέργεια που έχει συσσωρευθεί στα σώματα των ανδρών που απέχουν από το σεξ, να καταλήξει σε βιασμούς τυχαίων γυναικών. Τέλος, μπορεί να έρθουμε αντιμέτωποι με μια πραγματικότητα 3 φορές πιο ασπρόμαυρη από αυτή που απεικονίζει ο George Orwell στο έργο του 1984.
Η λύση δεν βρίσκεται μακριά. Βρίσκεται μέσα στον καθένα μας. Βρίσκεται στην ανάπτυξη μιας πιο κοντινής σχέσης με τον εσωτερικό μας κόσμο. Ως εκ τούτου, αντί να τον αφήνουμε ολοένα να απομακρύνεται από την καθημερινότητα που διανύουμε, πρέπει να περνάμε περισσότερο χρόνο μαζί του. Πρέπει να συζητάμε τα όσα είτε συνειδητά, είτε ενδόμυχα μας επηρεάζουν.
Τα πάντα εξαρτώνται από εμάς. Γιατί το ξεχάσαμε; Γιατί κάπου στην πορεία δώσαμε τα κλειδιά της ευτυχίας μας σε τρίτους; Πως μας πείσανε;
…Το κείμενο αυτό το αφιερώνω σε όσους εκεί έξω ανήσυχα ψάχνουν να βρουν κρυφές αιτίες. Σε όλους εκείνους που τα βράδια μένουν ξύπνιοι αναζητώντας μιαν απάντηση.