Προτεινόμενη μουσική υπόκρουση:
Σου έχει τύχει ποτέ να διανύεις μια περίοδο, στην οποία δεν υπάρχει “αίσθημα” ούτε για δείγμα; Τώρα πάλι, σου έχει τύχει περίοδος να προκύπτουν σωρειδόν; Τι είναι αυτό το παράδοξο παιχνίδι που μας παίζει η μοίρα; Γιατί να μην υπάρχει μια ισορροπία; Αντί να εμφανίζονται απρόοπτα και δυσανάλογα, γιατί να μην “σκάνε” σαν ένα καλά κομμάτια του Tetris; Φυσικά την κατάλληλη στιγμή… Λίγο πριν (τα) χάσεις;
Καταρχήν, χωρίς να θέλω να χαλάσω το τέλος της ιστορίας μου, θέλω να δηλώσω ότι για ‘μένα, τίποτα δεν είναι τυχαίο. Πιο συγκεκριμένα, όλα προέρχονται από εμάς. Πρώτα από εμάς.
Κοίτα τον εαυτό σου στον καθρέφτη. Κοίτα τον καλά. Κοίτα τον από τα μάτια ενός ξένου. Κάν’ το με βάση της εικόνας που έχεις για τους ανθρώπους που ζούνε στην πόλη σου. Κατόπιν, αναλογίσου τον τρόπο με τον οποίο βλέπεις εσύ τον εαυτό σου. Μετά κοίτα καλύτερα. Πλησίασε και κοίτα μέσα από τα μάτια σου. Βλέπεις την ψυχή σου;
Υπάρχουν περίοδοι που δεν είμαστε καλά. Με όλη την σημασία της λέξης. Εκείνες τις περιόδους, επειδή δεν τα έχουμε καλά με τον εαυτό μας, μας αγαπάμε λιγότερο. Τις εποχές λοιπόν εκείνες, στην ουσία, θέλουμε να μείνουμε μόνοι. Με το που νιώθουμε λίγο καλύτερα (χωρίς τίποτα να έχει αλλάξει) βγαίνουμε παραέξω και ενίοτε, συναντάμε πιθανά ταίρια (ακόμα και αν είναι φίλοι). Στο δικό μας μυαλό (εκτός ότι συνήθως εξιδανικεύουμε το “οποιοδήποτε” άτομο κάθετε μπροστά μας), αμέσως τρέχουμε το φιλμ που έχουμε για τέτοιες παρόμοιες (κυρίως επιτυχείς) περιπτώσεις. Κάνουμε τις κλασσικές ερωτήσεις με ίσως πιο διαφορετικό τρόπο, κινούμαστε σε 3-4 συγκεκριμένα στυλ βλεμμάτων και εν πάση περιπτώσει ακολουθούμε πάνω κάτω το ίδιο τακτ. Απασχολώντας λοιπόν το μυαλό με όλα αυτά, ξεχνάμε ότι οι τις προηγούμενες επιτυχημένες φορές υπήρχε μια καταλυτική διαφορά. Ήμασταν καλά. Μας αγαπάγαμε.
Όταν δεν είσαι καλά, η ενέργεια που εκπέμπεις (δεδομένου ότι όλοι&όλα εκπέμπουν ένα είδος ενέργειας) δεν είναι αρεστή στους γύρω σου. Θέλοντας&μη μια άβολη μπάλα ενέργειας σε περικλείει και κατ επέκταση ρίχνει το κοινό σου.
Όταν είσαι καλά με τον εαυτό σου, φαίνεται. Δεν είναι κάτι που όλοι καταλαβαίνουν ότι το καταλαβαίνουν, αλλά επειδή όλοι είμαστε φτιαγμένοι από την ίδια αστερόσκονη κάποιες ικανότητες τις έχουμε από default. Τότε λοιπόν, αφού γιάνουμε, ως δια μαγείας όλοι μας αγαπάνε. Είναι τότε που τα πιθανά αμόρε, εμφανίζονται στο προσκήνιο.
Ίσως για πολλούς αυτό να είναι αυτονόητο αλλά για ‘μένα ήταν κάτι ξεχασμένο στα πίσω δωμάτια του μυαλού μου. Αν κάποιος μου το είχε πει την κατάλληλη στιγμή, σίγουρα θα με είχε κάνει να νιώσω καλύτερα και να κοιτάξω ακόμα πιο βαθιά μέσα μου για να δω τι δεν πάει καλά.
Φυσικά, επειδή η εξέλιξη κρύβεται και σε σκοτεινά μονοπάτια, όλοι πρέπει να είναι down κάποιες στιγμές στην ζωή τους. Το πότε το διαλέγουμε υποσυνείδητα συνήθως.
Κλείνοντας θέλω να πω το εξής: την επόμενη φορά που θα βγεις κάποιο ραντεβού ευχόμενος να γίνει κάτι, ρώτησέ τον εαυτό σου αν είναι καλά. Αν δεν είσαι, ξέχνα το. Μην βγεις καν. Θα συνεχίσεις να αναρωτιέσαι γιατί -πάλι- δεν έκατσε η φάση.